Aw di Body
Door: geraldinefreetown
Blijf op de hoogte en volg Geraldine
03 November 2011 | Sierra Leone, Freetown
Het betekent: how is the body? ‘Hoe gaat het met je’ in het Krio. Kreeg gisteravond tijdens mijn dienst een aantal lessen in het Krio. Het is denk ik de meest gesproken zin in dit land. Het is namelijk heel erg normaal om dit aan iedereen te vragen die je ook maar een beetje kent. Je kan iemand niet passeren zonder dit te vragen.
De tijd vliegt hier echt voorbij, ik zit hier inmiddels al een maand...dat betekent dat ik al op de helft zit. Enerzijds is het fijn om iedereen thuis weer te gaan zien, anderzijds is het vreselijk jammer want het is geweldig om hier te mogen zijn. Van de week was er een documentaire over Mercyships, over een aantal mensen die werden geopereerd op de Africa Mery en hoe hun leven er thuis uit zag. Het ging over een meisje met een halve neus, een man met een grote tumor op zijn arm, een jongen met een verbrand been wat daarna helemaal vergroeit was waardoor hij zijn been niet meer kon strekken. Ze lieten zien wat een impact zo’n verminking op het leven heeft van iemand, zowel fysiek als op sociaal niveau. Mensen zijn hier erg bijgelovig en als iemand een zichtbare aandoening heeft (zoals een groot gezwel, of een hazelip) dan zien ze dat als iets van de duivel. Een vrouw (met een groot gezwel op haar hoofd) vertelde dat ze door haar dorpsgenoten werd uitgescholden voor heks, die vrouw leefde in een isolement...niemand wilde meer iets met haar te maken hebben. Je ziet ook de schaamte bij de mensen. Zo was er pas een meisje van ongeveer 10 jaar, voor de operatie liep ze met een sjaal half voor haar gezicht. Ze had namelijk een gezwel wat de helft van haar gezicht verminkte. Dat meisje durfde ons niet aan te kijken, zo zielig. Wat is het mooi dat we haar mochten vertellen dat God haar een prinses vind en van haar houdt. Inmiddels is het meisje geopereerd en een stuk minder verlegen.
Vlakbij het schip is het Hope Centre, hier verblijven mensen voor de operatie (wanneer ze ver weg wonen) om aan te sterken....en nadat ze uit het ziekenhuis ontslagen zijn, verblijven ze daar ook als ze nog fysiotherapie nodig hebben of verbandwisselingen. Het is altijd een feest om het Hope Centre te bezoeken. Om te spelen met de kinderen en met de mensen te zingen. Elke keer verbaast me het weer hoe de mensen hier zingen, het komt regelrecht uit hun hart. Ze zingen met zoveel passie....prachtig. Gisteravond ook zo’n mooi moment beleefd op de afdeling. Een van de dayworkers wilde een engels lied leren en vroeg aan mij of ik het voor wilde zingen. Voordat ik het wist stonden er 6 dayworkers om me heen en werd er een gitaar en een djembe bij gepakt. We hebben midden op de afdeling een uur lang aanbiddingsliederen gezongen. Ze hebben mij geprobeerd liederen in het Krio te leren. Wat mooi dat je door alle cultuurbarierres heen je zo verbonden met elkaar voelt in God!
Ook wil ik jullie wat vertellen over een bijzondere onmoeting met Mohammed Ali. Ik was met een vriendin op weg naar het strand, we zaten in een volgestouwde Poda-Poda....2 blanke meiden tussen allemaal afrikanen. Je voelt je echt een soort atractie, als je over straat loopt en blank bent: iedereen kijkt en roept naar je. Ook in de Poda-poda maken veel mensen een praatje met je. Zo was er ook het gesprek met Mohammed, hij vroeg waar ik vandaan kwam en toen hij hoorde dat ik uit NL kwam begon hij vanalles te vertellen wat hij wist over de geschiedenis van NL...dingen die ik zelfs geeneens wist, zo grappig. Vervolgens hadden we het over de religie in NL en ik vroeg hem hoe dat in Sierra Leone was. Hier is 60% moslim, 30% christenen. Ik vroeg aan hem wat hij geloofde...eerlijk gezegd dacht ik dat hij moslim was vanwege zijn naam. Maar hij antwoorde dat hij christen was. Hij was vroeger moslim, maar hij vertelde dat op latere leeftijd Jezus had leren kennen en christen was geworden. Heel bijzonder! Ook op de afdeling hebben we veel mensen liggen die moslim zijn. Gek genoeg vinden ze het wel altijd goed als we hen vragen of we met ze mogen bidden. Voordat ze opgenomen worden en op het moment dat ze geopereerd worden, wordt er met ze gebeden. Het is indrukwekkend en mooi hoe je hier als team zo in afhankelijkheid van God leeft. Aan het begin van elke dienst bid het hele team met elkaar, om zegen te vragen over de chirurgen, genezing van de geinfecteerde wonden. Alle patienten worden in Zijn handen gelegd.
Omdat het schip over 1 maand vertrekt naar Ghana, houden de operaties over 2 weken op. Dan hebben de patienten nog 2 weken om te herstellen. Dus de komende 2 weken wordt nog hard werken en daarna zal het een stuk rustiger worden.
Een warme groet en liefs vanuit Afrika!
De tijd vliegt hier echt voorbij, ik zit hier inmiddels al een maand...dat betekent dat ik al op de helft zit. Enerzijds is het fijn om iedereen thuis weer te gaan zien, anderzijds is het vreselijk jammer want het is geweldig om hier te mogen zijn. Van de week was er een documentaire over Mercyships, over een aantal mensen die werden geopereerd op de Africa Mery en hoe hun leven er thuis uit zag. Het ging over een meisje met een halve neus, een man met een grote tumor op zijn arm, een jongen met een verbrand been wat daarna helemaal vergroeit was waardoor hij zijn been niet meer kon strekken. Ze lieten zien wat een impact zo’n verminking op het leven heeft van iemand, zowel fysiek als op sociaal niveau. Mensen zijn hier erg bijgelovig en als iemand een zichtbare aandoening heeft (zoals een groot gezwel, of een hazelip) dan zien ze dat als iets van de duivel. Een vrouw (met een groot gezwel op haar hoofd) vertelde dat ze door haar dorpsgenoten werd uitgescholden voor heks, die vrouw leefde in een isolement...niemand wilde meer iets met haar te maken hebben. Je ziet ook de schaamte bij de mensen. Zo was er pas een meisje van ongeveer 10 jaar, voor de operatie liep ze met een sjaal half voor haar gezicht. Ze had namelijk een gezwel wat de helft van haar gezicht verminkte. Dat meisje durfde ons niet aan te kijken, zo zielig. Wat is het mooi dat we haar mochten vertellen dat God haar een prinses vind en van haar houdt. Inmiddels is het meisje geopereerd en een stuk minder verlegen.
Vlakbij het schip is het Hope Centre, hier verblijven mensen voor de operatie (wanneer ze ver weg wonen) om aan te sterken....en nadat ze uit het ziekenhuis ontslagen zijn, verblijven ze daar ook als ze nog fysiotherapie nodig hebben of verbandwisselingen. Het is altijd een feest om het Hope Centre te bezoeken. Om te spelen met de kinderen en met de mensen te zingen. Elke keer verbaast me het weer hoe de mensen hier zingen, het komt regelrecht uit hun hart. Ze zingen met zoveel passie....prachtig. Gisteravond ook zo’n mooi moment beleefd op de afdeling. Een van de dayworkers wilde een engels lied leren en vroeg aan mij of ik het voor wilde zingen. Voordat ik het wist stonden er 6 dayworkers om me heen en werd er een gitaar en een djembe bij gepakt. We hebben midden op de afdeling een uur lang aanbiddingsliederen gezongen. Ze hebben mij geprobeerd liederen in het Krio te leren. Wat mooi dat je door alle cultuurbarierres heen je zo verbonden met elkaar voelt in God!
Ook wil ik jullie wat vertellen over een bijzondere onmoeting met Mohammed Ali. Ik was met een vriendin op weg naar het strand, we zaten in een volgestouwde Poda-Poda....2 blanke meiden tussen allemaal afrikanen. Je voelt je echt een soort atractie, als je over straat loopt en blank bent: iedereen kijkt en roept naar je. Ook in de Poda-poda maken veel mensen een praatje met je. Zo was er ook het gesprek met Mohammed, hij vroeg waar ik vandaan kwam en toen hij hoorde dat ik uit NL kwam begon hij vanalles te vertellen wat hij wist over de geschiedenis van NL...dingen die ik zelfs geeneens wist, zo grappig. Vervolgens hadden we het over de religie in NL en ik vroeg hem hoe dat in Sierra Leone was. Hier is 60% moslim, 30% christenen. Ik vroeg aan hem wat hij geloofde...eerlijk gezegd dacht ik dat hij moslim was vanwege zijn naam. Maar hij antwoorde dat hij christen was. Hij was vroeger moslim, maar hij vertelde dat op latere leeftijd Jezus had leren kennen en christen was geworden. Heel bijzonder! Ook op de afdeling hebben we veel mensen liggen die moslim zijn. Gek genoeg vinden ze het wel altijd goed als we hen vragen of we met ze mogen bidden. Voordat ze opgenomen worden en op het moment dat ze geopereerd worden, wordt er met ze gebeden. Het is indrukwekkend en mooi hoe je hier als team zo in afhankelijkheid van God leeft. Aan het begin van elke dienst bid het hele team met elkaar, om zegen te vragen over de chirurgen, genezing van de geinfecteerde wonden. Alle patienten worden in Zijn handen gelegd.
Omdat het schip over 1 maand vertrekt naar Ghana, houden de operaties over 2 weken op. Dan hebben de patienten nog 2 weken om te herstellen. Dus de komende 2 weken wordt nog hard werken en daarna zal het een stuk rustiger worden.
Een warme groet en liefs vanuit Afrika!
-
03 November 2011 - 10:04
Arie M.Houweling:
Prachtig, Geraldine lessen in lokale taal zijn een beetje gevaarlijk! Je wil niet meer terug! Je merkt nu zelf hoe snel de tijd voorbij gaat. wat moet je gaan doen als er over twee weken niet meer geopereerd wordt? Schoonmaken? In jan. wil de Rwanda groep weer gaan eten dan kunnen we gelijk met jou bijpraten. Veel zegen op je werk gewenst en weest dankbaar dat je dit werk mag doen!\thema dankdag gisteren.
groet Arie -
03 November 2011 - 11:53
Jan Marius:
leuk om je verhalen te lezen...ben benieuwd naar het volgende verhaal met foto's. Succes daar..
xx -
04 November 2011 - 21:40
Berdien:
He lieve vriendin! Wat heerlijk dat je zo hebt kunnen zingen en nieuwe mensen hebt mogen ontmoeten. De verhalen over de mensen die zich zo verstoten voelen is heel herkenbaar. Mooi dat het 10-jarige meisje een beetje uit haar isolement is geraakt! God is goed! Nog 4 weekjes! Tijd vliegt he?! Succes met het leren van de krio-liederen. Tel am tankie tel am, tel papa GOD tankie! Wattie do for me, I go tel am tankie!
Heel veel liefs, Berdien -
08 November 2011 - 10:02
Jeanet:
Hey Geral,
De tijd vliegt inderdaad heb wel aan je gedacht. Wat mooi om zo die verandering bij mensen te mogen zien. Veel liefs en succes. Erik, Jeanet, Olaf & Lotte. -
08 November 2011 - 15:23
Gerard:
Hey Geral !
Het was er nog niet van gekomen je even een berichtje te sturen... maarre, wat een verhalen zeg! Je maakt van alles mee zo te lezen. Mooie maar soms ook hele moeilijke dingen... Heel veel succes en zegen in je laatste weken! Hoop je na terugkomst snel weer eens te spreken. Be blessed,
Gerard
PS; die verhalen over zingen met gitaar tijdens je diensten... zou leuk zijn als ze dat bij Hunter ook in zouden voeren :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
