Laatste weekjes

Gisteren de laatste opnames gehad en vandaag vinden de laatste operaties plaats. Volgende week is de laatste week dat het ziekenhuis open is. Zo raar om te bedenken dat het schip binnen een paar weken hier weg gaat. Alle mensen die je achter moet laten. Op de afdeling waar ik werk liggen 2 mannen die hier al een aantal maanden liggen, Santigie en Saidu. De wonden willen niet genezen, gelukkig gaat het nu de goede kant op…maar het zal zeker nog een paar weken/maanden duren voordat de wonden echt dicht zijn. Nu zijn we ze aan het leren hoe ze zelf hun wonden kunnen verbinden.
Ik kan me nog niet voorstellen dat ik hier weg ga. Sommige dingen ga ik zo missen..de mensen hier, de dayworkers, het grappige Krio. Krio lijkt veel op engels, kan ook best verwarrend zijn. Bijvorbeeeld, als mensen zijn geopereerd moet je altijd vragen of iemand na de operatie al heeft geplast. Het kan soms zijn dat dat niet lukt en dat iemand tijdelijk een catheter krijgt. Dus (logisch nagedacht) wat vraag je dan: Did you went to the toilet? Maar het woord ‘toilet’ staat hier voor boodschap nr.2 ….de juiste vraag in het krio is: Have you been wet? Haha, dat was de eerste dagen erg verwarrend. Gisteren ook zo gelachen met de 2 mannen die hier al zo lang liggen. Ze mochten gisteren allebei de stad in….ik kwam gisteren de zaal op en daar lagen ze allebei hard te zwaaien naar mij….allebei met een kaal hoofd. Ze waren naar de kapper geweest. Dat gaat hier gewoon met een soort scheermes. Nu irriteerde dat blijkbaar en vroegen ze mij om een crème voor op hun hoofd. Bij gebrek aan beter gaf ik ze wat van mijn handcreme. Een beetje te veel, want toen ze hun hoofd insmeerden hadden ze allebei een wit hoofd. Hun lachen en wijzen naar elkaar: Haha, you’re white! Totdat eentje heel serieus met een benauwd gezicht aan me vroeg: ‘nurse, will I be black again tomorrow?’
Afgelopen weekend ben ik met een vriendin wezen kamperen op een strand, het schip heeft goede connecties met de locals daar. Het was zo heerlijk om even een paar dagen weg te zijn van het schip, van alle herrie en van alle drukte. Het was geweldig, slapen in een open hutje op het zand…de sterrenhemel boven je…een een prachtige volle maan. Zo helder! Een aantal mannen van het dorp hadden een kampvuur voor ons gemaakt. Met een aantal locals zaten we daar ‘s avonds om het vuur. We hadden een paar interessante gesprekken met ze. Ze vertelden ons dat we niet op witte mensen leken, omdat we zoveel over God praten. En volgens hen praten witte mensen niet zoveel over God. Toen we uitlegden dat er een hoop witte mensen niet in God geloofden rolden ze bijna om van verbazing. Dit konden ze echt niet begrijpen…..maar vroegen ze ‘hoe denken de witte mensen dan dat alles is gemaakt?’ Samen lazen we met hen uit de bijbel, het was een prachtige avond. De dag erna zijn we naar Banane Island geweest. Dat was ook echt prachtig, het is een redelijk groot eiland met een aantal locals die er wonen. Het merendeel van het eiland is jungle, met slangen, aapjes, grote krabben en andere dieren. Het is een prachtige ongerepte plek. We werden daar wakker gemaakt doordat de aapjes op onze hut aan het spelen waren, kun je het je voorstellen. Het was echt heerlijk om een weekend uit te rusten, weer nieuwe energie op te doen voor de laatste 2 weekjes hier.
Denk in jullie gebed alstublieft aan de patienten die hier al heel lang liggen. Zo ook Ramatu, het meisje is 6 jaar. Ze ligt hier nu al bijna 3 maanden. Ze is geopereerd aan een contractuur van haar voet, veroorzaakt door een brandwond. Ze heeft MRSA en ligt in isolatie, ze heeft op het moment behoorlijk gedragsproblemen, woede-uitbarstingen of ze gaat heel druk doen en gillen…tot ergernis van de andere patienten. De zalen zijn hier namelijk erg groot, er liggen 20 mensen op mijn afdeling….in 1 ruimte. De verbandwisselingen waren zo angstig voor haar, ze lag dan te kronkelen door het bed, te gillen en wat al niet meer. Dus nu gebeuren de verbandwisselingen onder narcose. Maar aangezien vandaag de laatste dag is, gaan de chirurgen en anesthesisten weg……dus vanaf morgen kan ze niet meer onder narcose worden gebracht. Gelukkig gaat het de goede kant op met haar wonden, maar verder herstel is hard nodig!
Een warme groet en liefs, Geraldine